ทำไมเด็ก ๆ ต้องมี "เพื่อนในจินตนาการ"
 
 

 
       ในช่วงวัย 3 - 5 ปี เป็นช่วงที่เด็กเริ่มมีพัฒนาการทางการสื่อสาร แต่ก็ไม่ใช่ว่าเด็กทุกคนจะทำได้ง่าย ๆ การอธิบายความรู้สึกของตนเองให้พ่อแม่ หรือคนรอบข้างเข้าใจในขณะที่เขายังมีคลังศัพท์ในสมองไม่มากพอเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบาก จึงไม่แปลกเลย หากเด็กคนนั้นจะสร้าง "เพื่อนในจินตนาการ" (Imaginary Friend) ขึ้นมาเป็นตัวช่วยที่ดีของเขา ในการจัดการกับอารมณ์ และปัญหาต่าง ๆ ที่เขาไม่สามารถจัดการได้
      
       อีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เด็กต้องสร้างเพื่อนในจินตนาการขึ้นมานั้น เป็นเพราะเด็กยังไม่มีประสบการณ์ในการรับมือกับความรู้สึกยาก ๆ ในชีวิต และยังไม่สามารถจะเรียนรู้วิธีการเพื่อจัดการกับมัน
      
       ยกตัวอย่างสถานการณ์ที่เด็กอาจสร้างเพื่อนในจินตนาการขึ้นมา เช่น
      
       - เวลาที่เขารู้สึกเหงา เบื่อ หรือต้องการความสนใจ ต้องอยู่คนเดียว พ่อแม่ออกไปข้างนอก

       - ไปโรงเรียนวันแรก และเขายังไม่มีเพื่อน

       - พ่อแม่มีน้องใหม่ และเอาใจใส่น้องใหม่จนไม่มีเวลาให้พี่คนโตอย่างเขามากพอ

       - ย้ายโรงเรียน ยังไม่มีเพื่อนสนิท
      
       อารมณ์เหล่านี้จะทำให้เด็กรู้สึกหดหู่ ผิดหวังมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเด็กอายุไม่ถึง 5 ขวบ เพื่อนในจินตนาการจะเข้ามาเติมเต็มอารมณ์ส่วนที่ขาดหายนี้ได้
      
       นอกจากนั้น อาจมีกรณีที่เด็กรู้สึกหวาดกลัวสัตว์บางชนิดในชีวิตจริง เขาก็อาจสร้างสัตว์นั้น ๆ ขึ้นมาเป็นเพื่อนของเขา เพื่อให้ตนเองสามารถลดความหวาดกลัวที่มีต่อสัตว์ชนิดนั้น ๆ ลงได้
      
       หรือในบางกรณีที่ฟังแล้วน่าเศร้ายิ่งกว่า ก็คือ เด็กรู้สึกว่าตนเองไม่ได้รับการยอมรับ หรือกำลังถูกควบคุมโดยพ่อแม่อย่างสิ้นเชิง เขาอาจสร้างพ่อแม่ในจินตนาการขึ้นมา เพื่อให้พ่อแม่เหล่านั้น ทำในสิ่งที่เขาต้องการ ซึ่งเขาหาไม่ได้จากชีวิตจริง
      
       ดังนั้น การมีเพื่อนในจินตนาการจึงเป็นสิ่งที่มีส่วนสำคัญต่อจิตใจอันบริสุทธิ์ของเด็ก เพราะมันจะช่วยปกป้องเขา ช่วยให้เขาจัดการกับอารมณ์ที่ขุ่นมัว - เศร้าหมองได้ดียิ่งขึ้น และหากมองในแง่ดีแล้ว นี่คือสัญลักษณ์ที่บอกว่า ลูกของคุณกำลังมีพัฒนาการทางจินตนาการที่ดีมาก และพ่อแม่สามารถอาศัยเพื่อนในจินตนาการนั้นเข้าถึงจิตใจของลูกได้มากขึ้นด้วย
      
       อย่างไรก็ดี หากลูกทำผิดแล้วโทษว่าเป็นฝีมือของเพื่อนที่เขาสร้างขึ้น แพทริเซีย เฮนเดอร์สัน ซิม (Patricia Henderson Shimm) ผู้เชี่ยวชาญด้านเด็กกล่าวว่า ไม่ควรทำโทษลูกด้วยการว่ากล่าวจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ควรอธิบายกฎของบ้านให้ลูกฟังอีกครั้ง และช่วยลูกแก้ไขความผิดพลาดเหล่านั้นเสีย เพราะการไปว่ากล่าวจะทำให้ลูกหันไปหาเพื่อนในจินตนาการให้พวกเขาช่วยรักษาความเจ็บปวดเหล่านั้นมากขึ้นเสียอีก
      
       นอกจากนั้น พ่อแม่ไม่ควรล้อเลียนลูกเกี่ยวกับเพื่อนของเธอว่าไม่มีอยู่จริง แต่ควรทำความเข้าใจและดึงให้เพื่อนของลูกเหล่านั้นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของพ่อแม่ อาจจะถามเกี่ยวกับเขาบ้าง หรือปล่อยให้ลูกสนุกอยู่กับเพื่อนเหล่านั้นบ้าง เพราะอีกไม่นาน เด็ก ๆ ก็จะโตขึ้น และมีสังคมเพื่อนเป็นของตัวเอง เพื่อนในจินตนาการก็จะหายไปในที่สุด
      
       ยังมีคำแนะนำเพิ่มเติมถึงพ่อแม่เกี่ยวกับวิธีปฏิบัติต่อเพื่อนในจินตนาการอีกมากมาย เช่น
      
       - ไม่ควรปล่อยให้ลูกโยนความผิดที่เขาก่อขึ้นให้กับเพื่อน

       - ปฏิบัติต่อเพื่อนเหล่านั้นอย่างให้เกียรติ เพราะคุณมองไม่เห็นพวกเขา หากคุณเผลอไปนั่งทับพวกเขาแล้วลูกคุณบอกให้ทราบ ก็ควรขอโทษ เพราะลูกที่นั่งอยู่ตรงหน้านั้น เขากำลังสังเกตและเรียนรู้สิ่งที่คุณปฏิบัติอยู่ด้วย

       - ไม่ควรนำเพื่อนที่มองไม่เห็นของลูกมาใช้ในการเปรียบเทียบกับลูก เช่น ทำไมหนูทานข้าวช้าจัง เพื่อนของหนูเขาทานเสร็จไปตั้งนานแล้ว

       - ปกติแล้ว เด็กที่อายุ 5 ขวบขึ้นไปจะเริ่มมีเพื่อนในชีวิตจริง และเขาก็มักจะลืมเลือนเพื่อนในจินตนาการไปได้เอง แต่เขาอาจหาคำตอบแปลก ๆ มาให้พ่อแม่แอบขำเล่นว่า เพื่อนของเขาตายไปแล้ว หรือไม่ก็เพื่อน ๆ เหล่านั้นออกเดินทางท่องเที่ยวไปไกลแสนไกล
 
     
       เรียงเรียงข้อมูลจาก   Familyresource.com / More4kids.info
 

 
Life & Family / Manager