107. ซูเราะฮฺ อัลมาอูน (Al-Maun)ความหมายโดยสรุป ของซูเราะฮฺนี้
1. เจ้าเห็นแล้วมิใช่หรือ ผู้ที่ปฏิเสธการตอบแทน (ในปรโลก)
2. นั่นก็คือผู้ที่ขับไล่เด็กกำพร้า
3. และไม่สนับสนุนในการให้อาหารแก่ผู้ขัดสน (*1*)
4. ดังนั้น ความหายนะจงมีแด่บรรดาผู้ทำละหมาด
5. ผู้ที่พวกเขาละเลยต่อการละหมาดของพวกเขา
6. ผู้ที่พวกเขาโอ้อวดกัน
7. และพวกเขาหวงแหนเครื่องใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ (แก่เพื่อนบ้าน) (*2*)
(1) สามอายะฮฺต้นของซูเราะฮฺนี้ ถูกประทานลงมาที่นครมักกะฮฺ เนื่องจากอัลอ๊าศ อิบนฺ วาอิ้ล และอัลวะลีด อิบนุลมุฆีเราะฮฺ และพรรคพวกของพวกเขาที่ปฏิเสธต่อวันแห่งการตอบแทนในความดีและความชั่ว ความหมายก็คือ เจ้า (ร่อซูล) เห็นแล้วมิใช่หรือว่าเขาผู้นั้นที่ปฏิเสธศรัทธาต่อวันแห่งการตอบแทนในโลกอาคิเราะฮฺ เขาคือผู้ที่ขับไล่ไสส่งเด็กกำพร้าต่อสิทธิของเขา ไม่ยอมให้สิ่งที่เขาสมควรจะได้เป็นการเหยียดหยามหรือเย่อหยิ่งต่อเขา และไม่สนับสนุนและส่งเสริมการให้อาหารแก่ผู้ยากจนขัดสน นอกจากตัวของเขาไม่กระทำเองแล้วก็ยังไม่ให้ผู้อื่นกระทำอีกด้วย ทั้งนี้เป็นเพราะเขาไม่ศรัทธาต่อวันปรโลก ซึ่งจะมีการตอบแทนแก่ผู้กระทำความดีและความชั่วนั่นเอง
(2) ตั้งแต่อายะฮฺที่ 4-7 ถูกประทานลงมาเพราะพวกมุนาฟิกีนบางคนที่นครอัลมะดีนะฮฺ ดังนั้นจึงถือว่าครึ่งแรกของซูเราะฮฺถูกประทานลงมาที่นครมักกะฮฺ ส่วนครึ่งหลังของซูเราะฮฺถูกประทานลงมาที่นครอัลมะดีนะฮฺ ความหมายคือ ความวิบัติหรือความหายนะ หมายถึงครึ่งหนึ่งในนรกจงประสบแด่ผู้ที่ละเลยต่อการกระทำละหมาดของพวกเขา พวกเขาเหล่านี้เป็นพวกมุนาฟิกีนที่ปล่อยเวลาละหมาดให้ล่วงเลยไปและจะกระทำเมื่อใกล้จะหมดเวลา และพวกเขาจะโอ้อวดในการทำละหมาดของพวกเขาเพื่อให้มนุษย์กล่าวว่าเขาเป็นคนดี และทำเป็นคนเคร่งครัดในศาสนาเพื่อให้ผู้อื่นว่าเขาเป็นคนมีตักวามีความยำเกรง และความหายนะจงประสบแด่ผู้หวงแหนเครื่องใช้ เล็ก ๆ น้อย ๆ แก่เพื่อนบ้าน เช่น พริก หอม กระเทียม ขวาน ฆ้อน ตะปู ฯลฯ ในอายะฮฺนี้เป็นการห้ามมิให้ตระหนี่ต่อสิ่งของเครื่องใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีคุณค่าเล็กน้อย แต่การให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจและไม่รำเลิก ถือได้ว่าเป็นการกระทำที่มีคุณค่ามากมาย
